^{اگر آسمانت ابری بود،}

^{تو با قدرت مهر و محبتت رنگین کمانش باش}

^{و زیبایی خود را نمایان کن . . .}

 ز دو  دیده  خون  فشانم  ز غمت شب  جدایی   

                                               چه  کنم ؟ که  هست  اینها  گل  خیر   آشنایی

همه  شب  نهاده  ام  سر چو سگان بر آستانت   

                                                که   رقیب   در   نیاید   به   بهانه    ی    گدایی

مژه   ها   و   چشم   یارم  به  نظر  چنان نماید   

                                                 که  میان   سنبلستان   چرد    آهوی    ختایی

در گلستان چشمم  ز چه  رو  همیشه باز است؟

                                                 به  امید  آنکه  شاید  تو  به  چشم  من در آیی

سر   برگ   گل  ندارم  ز  چه  رو  روم  به گلشن   

                                                  که   شنیده  ام  ز  گلها  همه بوی بی وفایی

به کدام مذهب است این؟به کدام ملت است این

                                                  که  کشند  عاشقی  را  که تو عاشقم چرایی

به  طواف   کعبه   رفتم   به   حرم   رهم   ندادند

                                                  که   برون   در   چه کردی؟ که درون خانه آیی

به    قمار    خانه    رفتم    همه     پاکباز   دیدم 

                                                  چو   به   صومعه   رسیدم  همه  زاهد   ریایی

در   دیر   میزدم   من  ،  که  یکی  ز   در  در  آمد

                                                 که : درآ  درآ عراقی ،  که تو  خاص از آن مایی

شاد کن جان من، که غمگین است
رحم کن بر دلم، که مسکین است
روز اول که دیدمش گفتم:
آنکه روزم سیه کند این است
روی بنمای، تا نظاره کنم
کارزوی من از جهان این است
دل بیچاره را به وصل دمی
شادمان کن، که بی‌تو غمگین است
بی‌رخت دین من همه کفر است
با رخت کفر من همه دین است
گه گهی یاد کن به دشنامم
سخن تلخ از تو شیرین است
دل به تو دادم و ندانستم
که تو را کبر و ناز چندین است
بنوازی و پس بیزاری  آخر،
ای دوست این چه آیین است؟
کینه بگذار و دلنوازی کن
که عراقی نه در خور کین است

عاشقی دانی چه باشد؟ بی‌دل و جان زیستن جان و دل بر باختن، بر روی جانان زیستن سوختن در هجر و خوش بودن به امید وصال ساختن با درد و پس با بوی درمان زیستن تا کی از هجران جانان ناله و زاری کنم؟ از حیات خود به جانم، چند ازین سان زیستن؟ بس مرا از زندگانی، مرگ کو، تا جان دهم؟ مرگ خوشتر تا چنین با درد هجران زیستن ای ز جان خوشتر، بیا، تا بر تو افشانم روان نزد تو مردن به از تو دور و حیران زیستن بر سر کویت چه خوش باشد به بوی وصل تو در میان خاک و خون افتان و خیزان زیستن؟ از خودم دور افگنی، وانگاه گویی: خوش بزی بی‌دلان را مرگ باشد بی‌تو، ای جان، زیستن هان! عراقی، جان به جانان ده، گران جانی مکن بعد از این بی‌روی خوب یار نتوان زیستن