امام حسین علیه السلام وقتى که مى آمد به طرف کربلا، اشعارى را با خودش مى خواند که نقل شده پدر بزرگوارشان هم همین اشعار را گاهى مى خواندند، آن اشعار این است .
|
فان تکن الدنیا تعد نفیسه |
|
فدار ثواب الله على و انبل |
|
و ان تکن الاموال للترک جمعها |
|
فما بال متروک به المرء یبخل |
|
و ان تکن الابدان للموت انشاءت |
|
فقتل امرء بالسیف فى الله اجمعل . |
اگر چه دنیا زیبا و دوست داشتنى است ، دنیا آدم را به طرف خودش مى کشد، اما خانه پاداش الهى ، خانه آخرت ، خیلى از دنیا زیباتر است ، خیلى از دنیا بالاتر و عالى تر است .
اگر مال دنیا را آخرت کار باید گذاشت و رفت ، پس چرا انسان آن را در راه خدا انفاق نکند.
و اگر این بدن هاى ما ساخته شده است که آخر کار بمیرد، پس چرا در راه خدا با شمشیر قطعه قطعه نشود؟
